DE NEDERLANDSE WEBSITE IS BINNEKORT KLAAR.
INTUSSEN VINDT U HIER EEN ARTIKELTJE, GESCHREVEN DOOR DE DOCHTER VAN ÉÉN VAN ONZE BEWOONSTERS. HET ARTIKEL WERD GEPUBLICEERD IN DE HUISKRANT VAN ROSH HASHANA 2021.
Wanneer ouders op zoek zijn naar passende huisvesting
Ada Cohen, dochter van Channah Yaari, bewoonster van Beth Juliana
Vrijdagmiddag, een goede rustige dag hebben we gehad. Het eten is klaar, het huis is schoon, zo meteen gaan we rusten en wachten tot de kinderen en kleinkinderen komen voor de fijnste maaltijd van de week. Mijn vriendin en ik zitten buiten te praten. Ook Oded mijn man doet mee, een welkome vrijdagse sereniteit. De sereniteit wordt onderbroken door een telefoontje: “Hallo mam, goede middag, hoe gaat het?” Ik verwonder mij, want dit is immers niet de gewone tijd … “Hallo Ada, we hebben besloten om te verhuizen naar een aanleunwoning in het centrum!”, “Serieus!? Ik kan het niet geloven!”, was de eerste reactie, “Ja, jij en Jitschak zoeken maar uit waar, en we komen later langs om de plaatsen te controleren die jullie geschikt lijken, het heeft geen zin om onze benen te vermoeien met het gaan naar allerlei plaatsen, ik vertrouw je.” Aan het einde van het gesprek keer ik opgewonden naar mijn vriendin en Oded terug en vertel ik hun over het gesprek waarvan ik nog steeds niet geloof dat het heeft plaatsgevonden, en deel ik het gelukkige nieuws met hen: “Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst nog dicht bij mijn moeder woonde” zei ik tegen hen, want dat was de eerste gedachte die door mijn hoofd ging, wanneer voelde ik me veilig en vredig in het leven van mijn ouders? Ik wist het niet meer, maar het lijkt me dat het in een ander leven is gebeurd…
Dan begint het zoekhoofdstuk. Yitschak mijn broer, zoals gewoonlijk assertief, plande meteen afspraken op verschillende plaatsen in Tel Aviv (ze wilden centrum, centraler dan Tel Aviv is er niet). Ik heb de tijd nodig om te verwerken en te verteren. Een plek flikkerde in mijn hoofd van een gesprek lang gelden, iets van Nederlanders waarover moeder vroeger eens vertelde, maar waar dat was wist ik niet… in Ra’anana?… misschien?…
Ik begon op internet te zoeken en zo kwam ik terecht bij “Beth Juliana” dat in Herzlia blijkt te zijn. OK, ook dat is in de buurt. Ik liet een bericht achter, wat kan me gebeuren? Laten we daar ook maar eens kijken. Een paar dagen later had ik een afspraak met Shoshannah. Voor de afspraak kwam ik op een doordeweekse ochtend aan, nadat ik al andere plaatsen had bezocht. Ik kwam naar een levendige plek, je hoort er Nederlands van alle kanten, om me heen blije, drukke en gastvrije mensen. Shoshannah kwam me begroeten en we gingen naar haar kantoor. Het klikte onmiddellijk tussen ons. We zijn vak-zusters, Shoshannah is vroedvrouw en ik ben verpleegkundige op de couveuse afdeling, Shoshannah werkte in het ziekenhuis waar ik werk, en natuurlijk herinnerde ik me als kind dat een flink aantal jaren in Nederland opgroeide, vrienden van vader en moeder uit de Joodse gemeenschap waar ik altijd van hield en die ik koesterde. Ons aangename gesprek liep gesmeerd en was langdurig. Ik vroeg en kreeg de technische antwoorden, zag de woning die werd gerenoveerd, de eetzaal, de fitnessruimten en de ruimten voor clubjes, die ik ook op alle andere plaatsen zag.
Maar in mijn hart realiseerde ik me dat ik het “thuis” had bereikt dat we zochten, een plek die mentaal en sociaal geschikt is, waar het niet alleen gaat over een “aanleunwoning” zoals op andere plaatsen (die ik als passend en aangenaam in ere laat), maar in het ware huis waar de ouders zich goed zullen voelen, eentje waar je dat “extra” vindt, het ware leven. Beth Juliana is een plek waar je wat kunt zeggen en kunt delen en ook een respectvol antwoord kunt krijgen, dat de moeilijkheden niet onder de mat veegt en ze verbergt, maar ze waardig behandelt, een plek waar uitdrukking wordt gegeven aan de hele structuur van het leven, waar een antwoord en een oplossing is voor tegenslag en zorgen.
Nu moesten Yitschak, moeder en Uri, die op dat moment al besloten hadden over een andere geschikte plek, worden gerekruteerd. Ik vroeg hen, ook al leek het onlogisch, om naar nog één plaats te komen voordat ze de laatste stap zouden zetten. We kwamen allemaal naar Beth Juliana, voor nog een ontmoeting met Shoshannah, en het antwoord was duidelijk, dit is de juiste plek! Iedereen begreep dat. De acceptatie- en uitvoeringsfase die volgden waren heus niet makkelijk, maar nadat je hebt gevonden wat je zoekt, worden de andere details technisch en een horde die genomen moet worden om het doel te bereiken.
Dat is in het kort mijn verhaal. Het resultaat is geweldig, en de hele familie is blij, liefdevol en komt vaak op bezoek en neemt deel aan het actieve, veilige en nieuwe leven, zelfs op zo’n gevorderde leeftijd, dat zich opende voor Channah Yaari en Uri Bloch in Beth Juliana, het huis waar je het meeste thuis bent!
N.B. Channah en Uri woonden in Haifa en besloten dichter bij hun kinderen in het centrum van het land te gaan wonen.
